Ο άνισος μισθός: Δουλεύουμε το ίδιο σκληρα με τους άνδρες. Τότε γιατί στο τέλος του μήνα παίρνουμε λιγότερα;

Δουλεύω στα περιοδικά, δηλαδή σε μια δουλειά όπου οι 9 στους 10 είναι κορίτσια. Άρα, για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να πω ότι ένιωσα ποτέ κάποια κατάφωρη μισθολογική αδικία εις βάρος μου επειδή ευνοήθηκε άνδρας συνάδελφος, ακριβώς γιατί τον άνδρα συνάδελφο εδώ μέσα τον ψάχνεις με το τουφέκι.

Αν κοιτάξω ωστόσο προς τους πάνω ορόφους, προς αυτό που οι Αμερικανοί ονομάζουν γυάλινη οροφή, θα συναντήσω όλο και λιγότερες γυναίκες. Και όπως σχεδόν παντού στον κόσμο έτσι κι εδώ στην αίθουσα του διοικητικού συμβουλίου κατοικούν κυρίως άνδρες. Τα πολλά λεφτά εξακολουθούν να είναι απλησίαστα για τις πολλές γυναίκες και αν κάποιος πιστεύει το αντίθετο οι στατιστικές υπηρεσίες ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι εδώ για να τον διαψεύσουν.

Οι γυναίκες στην Ευρώπη και στην Ελλάδα αμείβονται κατά 17,6% λιγότερο από τους άνδρες για την ίδια εργασία. Βέβαια οι έρευνες μετρούν τα πράγματα κάπως χονδρικά, δηλαδή όταν λένε «ίδια εργασία» εννοούν όλους τους ανθρώπους που εργάζονται, π.χ., στον τομέα της επικοινωνίας, κάτι που όπως όλοι ξέρουμε μπορεί να σημαίνει από το βασικό μισθό της καθαρίστριας ως αυτόν του CEO του καναλιού. Επομένως οι στατιστικές βγάζουν τους άνδρες πλουσιότερους πιθανότατα όχι επειδή ο λογιστής πληρώνεται παραπάνω από τη διπλανή του λογίστρια αλλά επειδή οι περισσότερες καθαρίστριες στο κτίριο είναι γένους θηλυκού ενώ οι διευθυντές όχι.

ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΜΑΣ ΟΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΡΙΕΣ

Για να φτάσουμε βέβαια σήμερα να συζητάμε για το πόσες θηλυκές executives απαριθμεί το μισθολόγιο μιας εταιρίας δόθηκαν μάχες. Μία από αυτές την έδωσαν οι εργάτριες που έραβαν τα καθίσματα των αυτοκινήτων Cortina στο εργοστάσιο της Ford έξω από το Λονδίνο και κατέβηκαν σε απεργία διαρκείας το 1968 όταν έμαθαν ότι οι άνδρες υπάλληλοι με το ίδιο ακριβώς job description έπαιρναν 15% μεγαλύτερο μισθό. Τα κορίτσια ήταν πρωτοσέλιδο για μέρες, η απεργία κράτησε τρεις εβδομάδες και τα γεγονότα οδήγησαν στο Equal Pay Act της Βρετανίας του 1970. Η ιστορία τους μάλιστα έγινε και ταινία, το Made in Dagenham που είχε βγει πέρυσι στη Βρετανία. Ύστερα, που τα πράγματα έγιναν πιο επαναστατικά, ήρθε και η υπόθεση Sabena που μπήκε στα βιβλία της Νομικής: αεροσυνοδός μήνυσε τη βελγική αεροπορική εταιρία όταν είδε πόσα παραπάνω κέρδιζε ένας άνδρας συνάδελφός της που έκανε ακριβώς ό,τι κι εκείνη, σέρβιρε καφέ και πορτοκαλάδες.

Στην Ελλάδα αργήσαμε λίγο, αλλά τέσσερα χρόνια αφότου μπήκαμε στην ΕΟΚ, το 1984, εναρμονιστήκαμε κι εμείς με τις κοινοτικές οδηγίες (από τότε έχουμε το νόμο 1414 για Ίση Αμοιβή για Ίση Εργασία. Το 1997 η Συνθήκη του Άμστερνταμ μιλούσε πλέον πιο συγκεκριμένα για Ίση Αμοιβή για Εργασία Ίσης Αξίας με σκοπό να δώσει κύρος σε «γυναικεία» επαγγέλματα που εξακολουθούσαν να αμείβονται πολύ χαμηλά -βλέπε πάλι το παράδειγμα της καθαρίστριας και σκέψου για ένα λεπτό πόσο σημαντική είναι όταν μιλάμε, π.χ., για ένα ξενοδοχείο).

Παρ' όλα αυτά «οι καλύτερα αμειβόμενες δουλειές είναι οι δουλειές όπου πλειοψηφούν οι άνδρες», λέει η γενική γραμματέας Ισότητας των Φύλων Μαρία Στρατηγάκη. Γιατί όμως; «Ο λόγος που η θέση των γυναικών στην αγορά εργασίας δεν είναι τόσο ισχυρή όσο θα περιμέναμε είναι γιατί, παρά την ισότητα και παρά τη νομοθεσία, η γυναίκα εξακολουθεί να υφίσταται τις υποχρεώσεις του σπιτιού και της οικογένειας. Στη δουλειά οι γυναίκες πρέπει να επιβιώσουν με διπλό φορτίο και διπλό ωράριο».

http://www.marieclaire.gr/women/career/article/?aid=175